گمشده

      سال­های پیش در میان پیچ­ و ­خم­های زندگی احساس کردم یک چیزی گمشده است. چند سالی طول کشید تا بفهمم خودم را گم کرده ­ام و بعد برای مدت طولانی دنبال خودم گشتم. در میان آدم­ها، خاطرات، کلمات، عکس­ها و... اما من دیگر نبودم. حال بعد از مدت­ها جست­ و جوی بی فایده تلاش می­کنم تا منی دیگر بسازم. این بار قوی­تر، سالم­تر و کارآمدتر. فرایندی طولانی و طاقت فرسا در پیش رو دارم. انتخاب­های سخت و درد­های زیادی را باید تحمل کنم تا در پایان باز بتوانم احساس آرامش کنم. در این مسیر نیاز است همراهانی داشته باشم که من را بشناسند، بشنوند، بخوانند و راهنمایی کنند. به این دلیل بود که تصمیم گرفتم بعد از چندین سال باز بنویسم. وقتی افکار پراکنده مثل تودهای از کرم، در مغزم وول می­خورند و خودی ندارم تا آن­ها را شکل دهد و تکمیل کند نیاز دارم بنویسم. نیاز داردم تک به تک، این افکار را یک بار برای همیشه، دانه به دانه بیرون بکشم و شفاف سازی کنم. خوبها را نگه دارم و آشغال­ها را دور بریزم. امیدوارم در این مسیر همراهانی پیدا کنم و شاید افکار من دردی از کسی دوا کنند یا پاسخ سوال گم گشته ­ای باشند.